Prolog

Tej nocy mój sen skończył się nagle i od razu poczułam dziwny lęk. 
Gombrowicz napisałby, że Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, 
niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości. Coś się wydarzyło…Coś 
co mogłam zaakceptować tylko jako sen.   
Właśnie. Te uczucia…ten strach, niepokój. 
Te wszystkie emocje, których nigdy dotąd tak mocno nie 
odczuwałam, zaczęły powoli odchodzić w niepamięć. Tak jak sen, 
który po powrocie na jawę, bezpowrotnie znika.

Rozdział I

Leżałam w łóżku.

Ciepły podmuch wiatru dostał się przez otwarte okno mojego pokoju. Poczułam słaby zapach róż, które zasadziłam wraz z mamą w zeszłym roku. Jak dobrze, że udało mi się ją namówić, abyśmy zasadziły je tuż pod moim oknem! Naprawdę pięknie się rozrosły, szkoda tylko, że nie są białe…

Otworzyłam oczy. Ujrzałam nad sobą biały sufit. Spojrzałam w prawo, na wielkie okno.  

W dzieciństwie często przesiadywałam na jego parapecie, przyglądając się pracy mamy w ogrodzie i wypatrując wiewiórek, które od czasu do czasu wspinały się na sosny u naszych sąsiadów. Tak często tam siedziałam, że tata postanowił zamienić zimny parapet w pełnoprawne siedzisko przy oknie z masą poduszek. Prawdę mówiąc, jest to najlepsze miejsce do czytania książek.

Prace konkursowe uczniów

I miejsce: Adam Mickiewicz, Śniła mi się zimaAdam Mickiewicz 

II miejsce: Adam Mickiewicz, Powrót taty

III miejsce: Adam Mickiewicz, Dziady, cz. II

Wyróżnienie:  Adam Mickiewicz, Świtezianka